Gérard Plussauvages

Het lijkt erop dat Frankrijk een equivalent heeft van onze eigen onvervalste linkse hobby hater Geert Wilders, en we noemen hem voor het gemak maar even Gérard Plussauvages.
Ook in Frankrijk staan de subsidies voor zulke verachtelijke linkse uitspattingen als concerten, theatershows en toneelspel onder steeds zwaardere druk. We ondervonden dat tijdens de algemene ledenvergadering en het jaarlijkse etentje (weer van die overbodige Cormatinoise grachtengordel luxe!), aangeboden aan alle vrijwilligers die geholpen hadden bij het jaarlijkse festival “Les Rendez-Vous de Cormatin” door het gezelschap dat het theaterdeel voor zijn rekening neemt, de Studio Asnières uit de buurt van Parijs.
De opbouw van toneelvloeren en de benodigde tenten voor buitenvoorstellingen, de aanvoer van en het opzetten van de stoelen voor de tot theater omgebouwde landbouwschuur en voor de inrichting van het openluchttheater, de kaartjescontrole tijdens de voorstellingen, en nog een aantal andere hand- en spandiensten nodig om het festival tot een succes te maken worden gedaan door zo’n 40 à 50 vrijwilligers uit Cormatin en omgeving.

De toneelspelers, technici en organisatoren zijn zich er goed van bewust dat zonder die vrijwilligers het theaterfestival niet gehouden kan worden zonder nog veel hogere kosten te maken dan al het geval is. En het gezelschap, ongetwijfeld gesubsidieerd door nog wat restjes ondergedoken ex-communisten uit het voormalig Oostblok, vindt dat ze ook nog een ideële taak hebben; ze leiden, ook tijdens het festival een aantal veelbelovende acteurs op zodat het Franse toneel kan blijven putten uit een reservoir van jonge toneelspelers.
Enfin, na de (eenvoudige doch voedzame) maaltijd kwam de niet-islamitische aap uit de mouw: in elk bestuursorgaan dat subsidies verstrekt blijkt Gérard Plussauvages zijn zetmannen te hebben. Zowel de regio Ile-de-France als het département Hauts-de-Seine als de gemeente Asnières-sur-Seine hebben de kraan zodanig dicht gedraaid dat er volgend jaar geen sprake meer kan zijn van vijf verschillende voorstellingen. Het enige wat Hervé van der Meulen van Studio Asnières kon garanderen was dat er volgend jaar in elk geval één cabaretvoorstelling kan plaats vinden, maar hoe het gaat met de toneelstukken is een open vraag.

En of de regio Bourgogne, het département Saône-et-Loire, de Communauté de Communes entre Grosne et Guye CCGG, het canton Saint-Gengoux en de gemeente Cormatin voldoende geld op willen en kunnen hoesten om het festival op het oude peil te laten doorgaan is zeer de vraag. Waarschijnlijk is er volgend jaar dus beduidend minder werk voor de vrijwilligers. Bedankt, Geert!

15 minuten beroemdheid?

Zoals gewoonlijk ging ik afgelopen vrijdag mijn krantje halen bij de Tabac, en toen ik dat opensloeg stond op de voorpagina dat Cluny zich voorbereidde op de begrafenis van Danielle Mitterrand, de weduwe van ex-president François Mitterrand. Op het gevaar af uitgemaakt te worden voor ramptoeristen besloten we te zien of we daar een glimp van op konden vangen. Uit de krant werd al snel duidelijk dat Cluny op zaterdag forse verkeersproblemen zou krijgen. Niet alleen was daar de begrafenis, waarvoor 200 genodigden en een 2000 belangstellenden werden verwacht; daarnaast was er ’s ochtends de drukbezochte weekmarkt, en ook de ENSAM (technische universiteit) had een soort open dag ingepland. Diverse invalswegen zouden vanaf vrijdagavond t/m zaterdagavond afgesloten zijn, en ook een fors aantal parkeerterreinen waren alleen toegankelijk voor genodigden. Iedereen werd gevraagd te parkeren op het (gigantische) parkeerterrein van de Equivallée, dat normaal alleen gebruikt word bij spring concoursen voor paarden e.d.
Aangezien we zaterdag steevast naar de markt gaan in Cluny om fruit te kopen, en dan na afloop de Franse versie van een broodje shoarma te scoren, dachten we dat te kunnen combineren met proberen een glimp op te vangen van de begrafenis.
We parkeerden bij de Intermarché, waarvandaan het een kwartier stevig doorstappen is naar het centrum van Cluny. Onze eerste gang was naar de VVV, waar we hoorden wat waar en wanneer zou plaats vinden. Alles bleek toegankelijk voor het publiek, behalve de echte begrafenis, en de dame van de VVV gaf ons vriendelijk wat achtergrondinformatie. Samen met wat we uit de krant of tijdens de plechtigheid oppikten, kwam het neer op het volgende.
Danielle Gouzee bracht haar jeugd door in Cluny, en tijdens de oorlog (haar ouders zaten in het verzet) ontmoette ze de jonge verzetsstrijder François Mitterrand. Haar familie ligt deels in Cluny begraven, vandaar dat de begrafenis hier plaats zou vinden.
Rond kwart over twee stonden we dan ook in het Parc de l’abbaye, waar de begrafenisplechtigheid zou worden gehouden. Langzaam druppelden de genodigden binnen, en het was niet verwonderlijk dat er een zware delegatie van de PS aanwezig was. François Hollande, de gedoodverfde opvolger van onze Petit Nicolas, en Martine Aubry (Eerste Secretaris van de PS) waren gemakkelijk te herkennen, en zaten vlakbij waar wij stonden. Ook Jack Lang (ex-minister) en Frédéric Mitterrand (als minister van cultuur afgevaardigd door de regering Fillon -van de tegenpartij- en familielid) waren aanwezig.
De ENSAM had voor een erehaag van studenten in galauniform gezorgd (en dat ziet er beduidend anders uit dan hun dagelijkse extravagante kloffie), een vriend van de overledene speelde muziek van Chopin en om half drie werd de kist bij de bloemen opgesteld. Bij Franse First Ladies is het zeer gebruikelijk dat ze actief zijn bij humanitaire en/of charitatieve organisaties. Zo is Bernadette Chirac zeer actief in de fondation Claude-Pompidou (hulp aan bejaarden, gehospitaliseerde zieken en gehandicapte kinderen) en was Danielle Mitterrand presidente van France Liberté, een organisatie die zich o.a. inzet voor een rechtvaardiger wereld en voor de rechten van de mens. Er waren bij de genodigden een aantal mensen uit Kurdistan, een land waar France Liberté recentelijk actief is geweest.
De plechtigheid duurde een goed uur, met toespraken van Michel Joli, secretaris-generaal van France Liberté, en Gilbert Mitterrand, een zoon, en muziek door een Koerdische muzikant.
Nadat de pianist Miguel Angel Estrella een bekende Argentijnse tango had ingezet, werd de kist weer op de schouders van de dragers gehesen en begaf de cortège zich langzaam naar Danielle Mitterrands laatste rustplaats.
Al met al vond ik het een indrukwekkende plechtigheid, hoewel niet alle bewoners van La Tuilerie het hiermee eens zijn.
En áls François Hollande volgend jaar president wordt, kan hij trots zeggen “En ik heb ooit nog 's op een paar meter afstand gestaan van Cees van Halderen, je weet wel, die blogger...”.